رد پای تنهایی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ای لبالب رحمت
فصل سبز فرصت
تو مرا می فهمی ؟
...
من سراپرده ی درد
در هم آغوشی برگ
گم از این بودن ها
تو مرا می بینی ؟
...
عید نوری عریان
همچو عریانی برگ.
خوش به یک زمزمه ام
از زبان بی نان
نان من سیمانی
نان من دلتنگیست .
نان من بیماری
از ازل بیزاری
نان تو ....سفره ی گرم
و من از حسرت پر
و من عریانی درد
درک آغاز بهار
همچو برگی در دی
در کتاب تو, «من »
مرد دوران حجر
لوث و عریان در شب
- آی باور داری ؟
من هنوزم ، هستم
در سیه چال زمین
زیر بال و پر تو
در لگد مالی برف
در تلاشم همه دم
تا رَهایم تن خویش
از هوای شب تو
سر به پا عصیانم
از غم هر دم تو
چاره ای نیست بجز
ناله در ماتم تو .
....
.......
..........
.............
.............
.....................
شانه های سنگی
به نام من درتاریکی تو
در نجابتت آن هنگام که از قیلوله ای ناب برخاسته ای
آن هنگام که مرا در ابدیت یک شعر؛
در فتح یک سکوت مداوم
ودر انتهای یک بی رنگی مطلق
به اقتدار رسانده ای
بیا به پاس آخرین تنفس های مسکوت
در جنگل آهن و وهم
رها کن این دم بی بود نا به جای
- سنگواره های زمان
سنگینی خاطره ایست در من
از شمارش دوران بلوغی ناب
و سکوتی سنگین از حماسه های تهی
اعجوبه قرن سیاه
این بی نجابتِ تلخ
سزای کدام سخاوت ناپخته بود ؟
...
.......
...........
۸۴/۸/۱۶